Οκτώβριος 2021. Πρωϊνό στα Επινιανά. Πιάνουμε δυτική πορεία και μετά από κάποια ώρα φτάνουμε στο διάσελο ψηλά πάνω απ’την Απιδιά. Οι άλλοι δε με προετοιμάζουν για αυτό που έρχεται. Ο παλιός δασικός χωματόδρομος είναι στραμμένος κάθετα προς τη Φτέρη και η κλίση του σταδιακά ανηφορική, οδηγώντας προς μια αποκάλυψη με επιθετικό προσδιορισμό “άφωνος”.
Με το που εμφανίζεται μπροστά μου το μασιφ της Φτέρης, ακούγονται επιφωνήματα μισόλογων όπως “πωω” και “σοκ”. Άφησα τους συνοδοιπόρους μου μπροστά, ρουφώντας το θεάμα που ο γλυκύτατος οκτωβριανός ήλιος φώτιζε απλόχερα.
Η διαδρομή επιφύλλασε κι άλλους πειρασμούς στεντόρειων επιφωνημάτων. Κουρούνα, Μπαλτενήσι και Ντεληδήμι από νοτιοδυτικά, Παλούκια, Γιδόκαστρο, Βασιλέσι.
Το οριζόντιο, επεξηγηματικό μπατόν του συνορειβάτη μου (φωτό) έδειχνε θέσεις και κορυφές. Θυμήθηκα πως συχνά παραπονιέμαι ότι στο βουνό ανεβαίνω σχεδόν μόνο για δουλειά. Δεν είναι αλήθεια. Η δουλειά είναι μόνο μια αφορμή. Η αιτία, για τους περισσοτέρους μας, είναι η ανάγκη να ξαναβρούμε αυτά που χάσαμε στις πόλεις. Το μέτρο, την αίσθηση του βιολογικού μόχθου μιας ζωής όπου όλη την ημέρα υπάρχει και μια δουλειά να κάνεις, στο σπίτι ή τον κήπο ή το χωράφι του χωριού. Τη γαλήνη του ηχείου τη φύσης, όπου τα μοναδικά decibel που μπορούν να σε κουράσουν λιγάκι είναι το κελάρισμα του Αγραφιώτη ή ένας από τους σπάνιους, εξαιρετικά δυνατούς ανέμους.
Στο διάσελο του Γιδόκαστρου, αφού έλαβα ένα αναλυτικό μάθημα για τα τοπωνύμια της περιοχής της κοιλάδας πάνω από το Βασιλέσι, άφησα τους συνοδοιπόρους μου (που ανέβηκαν στη Φτέρη) και γύρισα στα Επινιανά. Η βιασύνη να προλάβω να αναχωρήσω πριν τη νύχτα ήταν άλλη μια δικαιολογία. Με έσπρωξε η ανάγκη της μοναχικότητας, αυτής της δυσεύρετης κατάστασης που ανοίγει ορίζοντες αναστοχασμού, (αυτο)αξιολόγησης και της πολύτιμης τοποθέτησης του ανθρώπινου είδους (και της μικρότητάς του) στο κάδρο της φύσης.
Εκεί στα Επινιανά, αγνάντεψα το δρόμο κάτω στον Αγραφιώτη για άλλη μια φορά, από ψηλά. Η πολιτεία δεν έχει αδιέξοδα, έχει προτεραιότητες και επιλογές. Το 2022 ο δρόμος αυτός παραμένει σε μεγάλο κομμάτι του χωμάτινος, διπλά εκτεθειμένος στο έλεος του καιρού και των καταπτώσεων.
Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι χαρακτηριστικές του τοπίου των Αγράφων. Ότι προσωνύμιο και επίθετο να τους δώσουμε, η αλα-καρτ αντιμετώπιση τους, αυτών και των άλλων βουνών της χώρας, θα ήταν απλώς ένα πασάλειμμα. Η κατακρεούργηση της αισθητικής του τοπίου μιας περιοχής, ρημάζει για πάντα τις προοπτικές μιας βιώσιμης, οργανικής ανάπτυξης για τους κατοίκους της. Απόλυτη, 100% προστασία των βουνών μας, χωρίς εξαιρέσεις.
Όπως δημοσιεύθηκε στο Facebook:
Comments