Λένε ότι η πεζοπορία στη φύση έχει πολύπλευρα, ευεργετικά αποτελέσματα για το σώμα και την ψυχολογία. Τι συμβαίνει όμως αν γίνει επάγγελμα; Θέτεις ψηλότερους στόχους, έχεις ανάγκη δυνατότερες συγκινήσεις και εντυπωσιακότερα ερεθίσματα. Αποζητάς το αναπάντεχο, το διαφορετικό, το απρόβλεπτο.
Στο αρχαίο μονοπάτι Δελφοί – Κίρρα, πάθαμε ακριβώς αυτό. Σκέψεις και συναισθήματα, δημιουργημένα και καθοδηγούμενα από το Δελφικό τοπίο, κατέκλυσαν το νου μας, επιβεβαιώνοντας το μοτίβο του αναπάντεχου που έρχεται απρόσκλητο να σου αλλάξει τη μέρα, τη ζωή, τον τρόπο σκέψης. Η βαρύτητα του ομφαλού της γης μας έκανε σχεδόν να ξεχάσουμε τον λόγο της επίσκεψής μας: χαρτογράφηση του Παρνασσού, της Κίρφης και της ευρύτερης περιοχής Δελφών και Διστόμου. Η ταχύτητα της χαρτογράφησης θυσιάστηκε στο βωμό των αισθήσεων.
Μέσα από τον πυκνά κατοικημένο οικισμό των Δελφών, παλιές αλλά καλά τοποθετημένες πινακίδες μάς οδήγησαν στην αφετηρία του μονοπατιού. Μέχρι τα πρώτα μέτρα έξω από το χωριό, τίποτε δεν μαρτυρούσε τη συνέχεια. Γλυκά "σίγμα" μας κατέβασαν σε ένα πλάτωμα με θέα τον Πλείστο ποταμό και τους αντικρυστούς λόφους, που πίσω τους κρύβουν Δεσφίνα και Δίστομο. Ελιές, λιγοστά οπωροφόρα, κυπαρίσσι και πεύκο εδραιώνουν την εικόνα που αναμιγνύεται με το γαλάζιο της θάλασσας στην Ιτέα και το Γαλαξίδι. Εκεί άρχισε η πραγματική μεταμόρφωση. Το αρχαίο μονοπάτι αποκαλύφθηκε. Πλίνθοι τοποθετημένοι με μαεστρία, στροφές σχεδιασμένες να εξυπηρετούν την ομαλή ανάβαση και κατάβαση, πλάτος καταστρώματος που σίγουρα επέτρεπε τη διέλευση των οχημάτων της εποχής. Κατηφορίζοντας πέσαμε πάνω στο κανάλι του Μόρνου: ένα φαραωνικό υδραγωγείο σχεδόν 200 χλμ., παρέχει αδιάκοπα εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού από την τεχνητή λίμνη, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες υδροδότησης της πρωτεύουσας. Μια δίψα που δεν σβήνει, αφού τα τελευταία χρόνια διοχετεύεται περισσότερο νερό προς της ανάγκες της Αττικής μέσω σήραγγας παροχέτευσης από τη λίμνη του Εύηνου (που βρίσκεται ακόμη δυτικότερα) προς τη λίμνη του Μόρνου, . Αφού χορτάσαμε αναλαμπές γαλάζιου στον ασθενικό οκτωβριανό ήλιο, συνεχίσαμε το μονοπάτι προς το χωριό Χρισσό. Δυστυχώς η πλατιά πετρόχτιστη οδός δεν σώζεται σε μεγάλο μήκος, η προσπάθεια όμως των ντόπιων συλλόγων που φροντίζουν το μονοπάτι αναδεικνύει τη διαδρομή μέχρι εκεί που την καταπίνουν τα εκατομμύρια ελαιόδεντρα του δελφικού κάμπου και την οδηγούν στο ακρογιάλι, στην Κίρρα. Εκεί, στο λόφο με το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, αγναντεύοντας όλη την τριγύρω περιοχή, Δελφούς, Άμφισσα, Γκιώνα, θάλασσα, αναρωτηθήκαμε: Πόσο χρόνο έπαιρνε στους αρχαίους κατοίκους της περιοχής να κατασκευάσουν ένα μονοπάτι; Πώς επέλεγαν την όδευσή του; Ποια είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ ενός αρχαίου και ενός σύγχρονου ταξιδιώτη που στέκεται στην άκρη του λόφου κι αγναντεύει συλλογιζόμενος;
Αυτό το τελευταίο ερώτημα έχει απάντηση. Οι διαφορές, αν υπάρχουν, είναι επουσιώδεις. Τα ίδια υπαρξιακά ερωτήματα θα τους απασχολούσαν. Οι ίδιες ανησυχίες για την καθημερινή επιβίωση και, μάλλον, οι ίδιες αμφιβολίες για το πού βαδίζει η κοινωνία τους. Γιατί το τοπίο σίγουρα δεν άλλαξε. Με την εξαίρεση του αστικού, οι απολήξεις του Παρνασσού πάνω από τον ομφαλό της Γης, το ύψος και ο όγκος της Γκιώνας και τα νερά του Κορινθιακού που αστραφτοκοπούν στο άπλετο ηλιακό φως πρέπει να προκαλούσαν στον ψυχισμό τους ακριβώς ό,τι και στον δικό μας.